29 lutego 2020 By RUNANDTRAVEL.pl GÓRY & ULTRA, Slider With 4294 Views

Gorce Ultra Trail Winter 2020. Podsumowanie

RUNANDTRAVEL.pl Lut 29, 2020

„Po takim biegu, takiej organizacji, takim posiłku, takim wysiłku, takiej dawki pozytywnych emocji wróciłem do domu szczęśliwy! Bo przecież o to w tym wszystkim właśnie chodzi!” Tak tegoroczną edycję podsumowuje Piotr Biernawski, który zajął 4. miejsce na dystansie 24 km w ramach Gorce Ultra Trail Winter 2020.

————————————————————————-

29.02.2020

22 lutego 2020 roku Ochotnica Górna po raz drugi przywitała zawodników zimowej edycji biegu Gorce Ultra-Trail WINTER. W tym roku organizatorzy GUT przygotowali aż trzy trasy. Pierwsza – na Lubań – o długości ok 24 km była bardzo podobna do ubiegłorocznej, druga jest zdecydowanie dłuższa, z myślą o pasjonatach i doświadczonych biegaczach, gotowych na 42 km i 2000 m przewyższenia. Trzecia trasa to wspomniana Dyszka-Zadyszka, umiarkowanie wymagające 10 km na zachętę do spotkania z górami.

O krótkie podsumowanie poprosiliśmy naszego „wysłannika” Piotra Biernawskiego,który zajął 4. miejsce na dystansie 24 km w ramach Gorce Ultra-Trail WINTER.

Zimowy Gorce Ultra Trail pobiegłem na zaproszenie Violi drugi raz. Wyprzedzając fakty – pobiegłem z takim samym wynikiem jak rok wcześniej. I podobnie jak rok wcześniej, pogoda była niesamowicie łaskawa dla organizatorów, ale przede wszystkim – dla biegaczy!

Wcześniejsze dni to opady deszczu i śniegu, mocny wiatr, mgła – a w sobotę od rana pogoda była wyśmienita. Dojeżdżając na start od strony Harklowej, wyjechawszy ponad poranne mgły, aż się zatrzymałem zrobić kilka zdjęć, tak było zjawiskowo! O mało nie przypłaciłem tego spóźnieniem się na start. Na szczęście odbiór pakietu był ekspresowy – nie było kolejek, obsłużono mnie miło, szybko i przyjemnie! Start znajdował się nieco wyżej, ale dosłownie machnięcie ogonem wyżej. Zdążyłem!

Trasa w stosunku do zeszłorocznej została wydłużona – na początku o asfaltowy dobieg pod Studzionki, a na końcu – zamiast na Studzionki, mieliśmy zbieg w lesie do miejsca startu – co wydłużyło trasę o 2-3 km. Oprócz tego, że dłuższa, trasa była w tym roku trudniejsza – tu zima dyktuje warunki, a większość trasy była biegana w kopnym śniegu. Rok temu też było ciężko, ale jednak w tym – ciężej. Nawet początkowy asfaltowy podbieg na Studzionki… pokonywaliśmy po śniegu, kiedy rok temu – po asfalcie. Potem było podobnie – i podobnie jak rok wcześniej kopałem się w tym śniegu bardziej niż rywale. Albo przynajmniej tak sobie tłumaczę moją dyspozycję. Fragment przez Lubań był wytyczony w przeciwnym niż zeszłoroczny kierunku – bonusem był stromy zbieg ze szczytu w kierunku zachodnim, gdzie nawet mając kolce więcej było ześlizgiwania się niż zbiegania. Fajnie! Odcinek dobiegowy i „odbiegowy” do tego miejsca to był z kolei istny koszmar biegacza – około półkilometrowy odcinek pokonywany dwa razy w głębokim, nieprzetartym śniegu, gdzie tempo na stosunkowo płaskim terenie utrzymywało mi się na niesamowitych… 7 minutach na kilometr! To są właśnie zimowe biegi w górach! Zbieg do mety był już nieco łatwiejszy – dobra okazja dla kogoś, kto chciał poprawić swoje miejsce, a miał ku temu możliwość.

Na mecie była kontrola obowiązkowego wyposażenia – kontrolowani byli wszyscy i dokładnie. Szczerze mówiąc, do tej pory kontrole wyposażenia spotykały mnie w Tatrach oraz na Babiej Górze, ale oczywiście jak większość zawodników wyposażenie miałem i oczywiście popieram takie działania – brawo! Obok mety mogliśmy skorzystać z posiłku – pysznego krupniku i domowego kompotu. Po takim biegu, takiej organizacji, takim posiłku, takim wysiłku, takiej dawki pozytywnych emocji wróciłem do domu szczęśliwy! Bo przecież o to w tym wszystkim właśnie chodzi!

————————————————————————-